ჩემი კვების დარღვევის აღდგენის ისტორია

13 წლის ვიყავი, როდესაც მამაჩემმა დაიწყო დიეტის რჩევების მიცემა. როცა წამს ვწვდებოდი, ის მახსენებდა ვარჯიშს. როდესაც ტკბილეულს ვჭამდი, ის მაფრთხილებდა, რომ დავიწყებ წონის დაკლებას ყოველ წუთს.

14 წლის ვიყავი, როდესაც ჯანდაცვის კლასის დავალებაში ჩავაბარე, რათა თვალყური მედევნებინა ჩემი კალორიების მიღება. მამაჩემი ამაყობდა ჩემით. ჩემმა თანატოლებმა ასევე კომპლიმენტები მომცეს, რადგან წონაში დავიკელი, მიუხედავად იმისა, რომ არ ვიყავი ჭარბი წონა.

მე არ ვიყავი ანორექსიული, რომლის შესახებაც ალბათ წაიკითხეთ. იშვიათად ვტოვებდი კვებას, ყოველ შემთხვევაში, თავიდან. მე ისე ვჭამდი, რომ უმეტესობა მიულოცავდა: მარცვლეული და იოგურტი საუზმეზე, სალათები და სენდვიჩები ლანჩზე, რასაც მშობლები სადილად აკეთებდნენ. მაგრამ მე დავიძინე მშიერი, დავიკელი არაჯანსაღ წონაში და მენსტრუაცია დავკარგე.

როდესაც მამაჩემმა გამოხატა შეშფოთება, რომ მე შეიძლება მქონოდა კვების დარღვევა, მე ვფიქრობდი, რომ ეს იყო მხიარული - და საკმაოდ თვალთმაქცობა. მაგიდები გადატრიალდა და ის გაბრაზდა ჩემზე დესერტებზე და წამებზე უარის თქმის გამო. ის სწორად ემსახურება მას, ვფიქრობდი. (როგორც ყბადაღებული ტკბილეული-ორი ფეხსაცმელი, ეს იყო ჩემი თინეიჯერული აჯანყების აქტი.)

15 წლის ასაკში, მას შემდეგ რაც 20 კილოგრამი დავიკელი, ჩემმა მშობლებმა მიმიყვანეს კვების დარღვევების სპეციალისტთან, თვალყური ადევნეს ჩემს წონას და შეძლებისდაგვარად აკვირდებოდნენ ჩემს კვებას, რათა მეტი "მე" მეჭამა. სინამდვილეში, აშკარა შედეგები არ მოჰყოლია იმას, რომ არ მიმეღო ის, რასაც მეუბნებოდნენ, მაგრამ მე ვხედავ ამ ზედამხედველობას, როგორც საბაბს, რომ საბოლოოდ დავემორჩილო შიმშილს.

მაგრამ მე არ შემეძლო. მე განვიცდი დამამცირებელ დანაშაულს, როდესაც ვჭამდი იმაზე მეტს, ვიდრე საჭიროდ ჩავთვლიდი. და მას შემდეგ, რაც მე მიმაგრებული ვიყავი, როგორც კვების დარღვევის მსხვერპლი, არა მხოლოდ ვინმე, ვინც ჩემს წონას აკვირდებოდა, წონის დაკლების არც ერთი ხერხი არ გამჩენია. ჩემი ტექნიკა გადაიზარდა საკვების გამოტოვებაში და საკუთარი თავის დაძაბვაში.

17 წლის ვიყავი, როდესაც მშობლებმა გამომიგზავნეს საავადმყოფოში დღის პროგრამაზე თერაპიისა და საკვების ზედამხედველობისთვის. სხვისი საქმე ჩემზე უფრო მძიმედ ჩანდა და მე ვიგრძენი საჭიროება დამემტკიცებინა ჩემი მსხვერპლი ახლა, როდესაც ეს იყო ჩემი პიროვნების ნაწილი, რომელიც დომინირებდა ჩემს ცხოვრებაზე. ამრიგად, მე უფრო დავკარგე წონა პროგრამის შემდგომი თვეების განმავლობაში და მშობლებმა გამომიგზავნეს საცხოვრებელ სამკურნალო ცენტრში.

სხვა არჩევანი არ მქონდა, თუ მივირთმევდი ჩემს მიერ დადგენილ კვებას ან იქ დავრჩებოდი უსასრულოდ, მივხვდი, რომ მე მქონდა მხოლოდ ორი არჩევანი უფრო ფართო სქემაშიც: უკეთესი სამუდამოდ ან გაგრძელება ამ ზაზუნას ბორბალზე განუსაზღვრელი ტრიალით მკურნალობის პროგრამებში და მის ფარგლებს გარეთ და ცხოვრება, რამაც მხოლოდ მეტი მკურნალობა გამოიწვია პროგრამები. მე შემიძლია განვაგრძო წონაში დაკლება, რათა თავი მისაღები გავხადო, ან შემეძლოს შემაძრწუნებლად უცხო იდეის მიღება, რომ მე ვიმსახურებდი უპირობოდ მიღებას.

ეს გადაწყვეტილება ადვილი არ იყო, მაგრამ მე შევხვდი ჩემს შიშებს, სხვა ქალებთან ერთად, ყველა რწმენით, რომ ჩვენ ვიმსახურებდით სიყვარულს ნებისმიერ წონაზე. ჩვენ ვსაუბრობდით არა საკვებზე, არამედ იმ ძირითად დაუცველობაზე, რომელთანაც ჩვენ ყველას შეგვეძლო შეხება, გავუზიარეთ ჩვენი თვითმმართველობის დამანგრეველი აზრები, რათა მათ ჩავარდნა კვირტში და მივცეთ ერთმანეთს მხარდაჭერა, რომელსაც ჩვენ არ ვიღებდით სხვაგან საბოლოო ჯამში, ჩვენ განვაახლეთ ეს მხარდაჭერა საკუთარი თავის გასაკეთებლად. მე აღარ ვიყავი ამ ბრძოლაში მარტო და ვხედავდი, რომ შესაძლებელი იყო ყველაზე ჯოჯოხეთური გამოცდილების გადალახვაც კი.

მეგობრებმა, რომლებიც მე სამკურნალო ცენტრში შევიძინე, მე უფრო მეტად დამინახეს, ვიდრე კვების დარღვევის მსხვერპლი - როგორც ვინმე, ვინც ვინაობის დაკარგვის ნაცვლად, აყვავდებოდა მხოლოდ გამოჯანმრთელების შემდეგ. როდესაც კოლეჯის დასაწყებად ვემზადებოდი, მე ძალიან ბევრი მღელვარება მქონდა ცხოვრებაში, რომ წაგება დამეკარგა. მას შემდეგ ეს აღელვება არ ჩამქრალა.

მე არასოდეს ვიყავი ანორექსიის გამომწერი ბავშვი და არც გამოსაჯანმრთელებელი ბავშვი ვარ. მე არასოდეს მქონია გამოცხადება, რომ მე ვიყავი ლამაზი ან სრულყოფილი. მე ვხუმრობ, რომ მე უკვე ძალიან დაკავებული ვარ, რომ შვიდი წლის განმავლობაში არ ვიზრუნო ჩემს წონაზე.

მე ყოველთვის ვარსებობ ისეთ მდგომარეობაში, როგორიც არის კვების დარღვევა და სხეულის შესანიშნავი სახე - რადგან მე მაინც არ ვგრძნობ თავს ლამაზად ან სრულყოფილად. განსხვავება ისაა, რომ მე ახლა ვიცი, რომ ვიმსახურებ სიყვარულს და მიღებას, ვარ თუ არა ლამაზი, სრულყოფილი, თუ სრულიად გამოჯანმრთელებული.

მიჰყევით ჩვიდმეტს ინსტაგრამი!